11 maja 1988 r. wybuchł strajk w Ursusie: narodziny nowej młodej „Solidarności”

Tego dnia, 29 lat temu, w Ursusie narodziła się nowa młoda „Solidarność”. Także na Wybrzeżu i na Śląsku. Po latach przerwy do głosu dochodzi młode pokolenie pracownicze. Większość uczestników strajku stanowią robotnicy poniżej 30 roku życia.

Strajk okazał się tylko częściowo udany, ale to była iskra, która obudziła warszawiaków, a w trzy miesiące później dzięki niej przez Polskę przeszła fala strajków, która dała w konsekwencji upadek socjalizmu i nową Polskę. Generacja 1988 miała w tym swój niezaprzeczalny udział.

Mariusz Ambroziak, współorganizator strajków majowych i sierpniowych 1988 r. w fabryce Ursus, ówczesny działacz ruchu „Wolność i Pokój”, tak to z perspektywy lat ocenia:

„Nie ulega wątpliwości, że byliśmy ludźmi bardzo młodymi. Było w nas, w różnych okresach czasu, uczucie uczestnictwa w czymś ważnym, niepowtarzalnym, pomimo iż myślenie o wolnej, niezależnej, demokratycznej Polsce, było uważane za myślenie abstrakcyjne. Skupialiśmy się wówczas na konkretnych akcjach, czyli kolportażu prasy podziemnej, uczestnictwie w mszach świętych za ojczyznę, malowaniu na ścianach kotwice i hasła (np. „Precz z komuną!”, „Solidarność jest, była i będzie” czy „Telewizja kłamie”). Pielęgnowaliśmy ważne daty w historii Polski, co zaczynało się od zgromadzeń, mszy świętych, a kończyło wyjściem na ulice i demonstracjami. Gdzie wśród głównych haseł było uwolnienie więzionych działaczy, umożliwienie legalnej działalności Solidarności czy hasła antysowieckie”.

A publicysta Mariusz A. Roman tak to ocenia:

„Maj 1988 wpisuje się w tradycję polskich zrywów niepodległościowych, za jakimi zawsze w naszej historii stała młodzież. 29 lat temu młodzi robotnicy, studenci i uczniowie, podjęli walkę z reżimem komunistycznym, jako spadkobiercy ideałów Kolumbów – nazywając siebie generacją 1988. Ich działania wymykały się wówczas nie tylko spod kontroli komunistycznych władz, ale i podziemnej „Solidarności”. I tego się pewnie jedni i drudzy wystraszyli - przyspieszając proces przemian systemowych w Polsce, ale i łagodząc zarazem proces transformacji wobec nomenklatury i agentury sowieckiej”.

Fot. ECS